Kur mbërrini në Aeroportin Ndërkombëtar të Kabulit, gjëja e parë që vini re janë gratë, të veshura me shalle kafe dhe mantele të zeza, që vulosin pasaportat. Rreshtat e flamujve të bardhë të talebanëve valëviten në erën e verës – billbordet e fytyrave të famshme janë pikturuar.
Çfarë qëndron përtej ‘portes’ së një vendi që u përmbys nga një pushtim i shpejtë i Talibanëve? Gratë po detyrohen t’ua japin punën burrave të shtëpisë. Ata thonë se zyrtarët talebanë më pas u kërkuan: Dërgoni CV-të e të afërmve tuaj meshkuj që mund të aplikojnë për punët tuaja.
“Kjo është puna ime”, këmbëngul një grua e cila, si të gjitha gratë e këtij vendi, kërkon me ankth që të fshihet identiteti i saj. “Kam punuar me shumë vështirësi për më shumë se 17 vjet për të marrë këtë punë dhe për të përfunduar masterin. Tani jemi kthyer në zero”.
Në një telefonatë nga jashtë Afganistanit, na bashkohet Amina Ahmady, ish-drejtoreshë e përgjithshme, e cila ka arritur të largohet, por as kjo nuk është një rrugëdalje.
“Po humbasim identitetin tonë”, ankohet ajo.
Zyrtarët talebanë thonë se gratë janë ende duke punuar. Punët që ende bëjnë janë kryesisht staf mjekësor, edukatore dhe punonjëse të sigurisë, duke përfshirë edhe aeroportin – pra hapësira që domosdoshmërisht frekuentojnë edhe gratë e tjera.
Talibanët gjithashtu theksojnë se gratë, të cilat dikur mbanin rreth një të katërtën e vendeve të punës në qeveri, ende paguhen – megjithëse me një pjesë e vogël e pagës së tyre.
Tetëmbëdhjetë vjeçari Noor Mohammad dhe 25 vjeçari Ahmad vazhdojnë të tundin drapërët e tyre për të pastruar një copë drithi të mbetur.
“Ka shumë më pak grurë këtë vit për shkak të thatësirës,“- thotë Noor, teksa djersa dhe papastërtia njollosin fytyrën e tij të re.
“Por kjo është e vetmja punë që mund të gjeja.”
Një fushë e korrur shtrihet në distancë, ndërsa të rinjtë paguhen me shumën e 2 dollarëve (1,65 £) në ditë.
“Unë isha duke studiuar për inxhinieri elektrike, por duhej të braktisja shkollën për të mbajtur familjen time,”- shpjegon ai. Keqardhja e tij është e dukshme.
Historia e Ahmedit është po aq e dhimbshme.
“Shita motoçikletën time për të shkuar në Iran, por nuk gjeta punë”, shpjegon ai.
18-vjeçarja Sohaila ka një histori tjetër për të ndarë.
“Talibanët kanë mbyllur shkollat e mesme,”– diçka që ka pasoja të mëdha për adoleshentët e rinj ambiciozë si ajo. Shumica e shkollave të mesme janë mbyllur, me urdhër të klerikëve më të lartë ultra-konservatorë të talebanëve, edhe pse shumë afganë, kanë bërë thirrje që ato të rihapen.
“Unë jam në klasën e 12 – nëse nuk diplomohem nuk mund të shkoj në universitet.”
E pyes nëse ajo mund të jetë Sohaila që dëshiron të jetojë në Afganistan.
“Sigurisht”, deklaron ajo e bindur. “Është vendi im dhe nuk dua të shkoj në një vend tjetër”.
Por një vit pa shkollë duhet të ketë qenë i vështirë.
“Nuk jam vetëm unë, janë të gjitha vajzat e Afganistanit”, thotë ajo me stoizëm.
Zëri i saj ulet ndërsa ajo shpërthen në lot./BBC
