Nuk mendoja qe nje dite mund te ngjitesha ne nje podium prane kryeministrise e te flisja perpara kaq shume njerezve per shqetesime qe na prekin te gjitheve, te cilat i diskutojme cdo dite me miq ne fakt. Ndjesia eshte e cuditshme, por eshte gjithashtu çliruese per vete faktin se edhe ju mendoni njesoj si une. Njesoj si ju, edhe une mendoj se ne kete vend, gjerat nuk shkojne ashtu siç duhet. Nuk po them qe kemi qene vendi me perfekt ne bote, por tani po ndihen ne ajer problemet.
Poshtersi dhe skandale te cilat zevendesojne njera tjetren ne kohe rekord. Por mbi te gjitha keto kohe kam vene re nje doze te jashtezakonshme te shtuar te stresit, ankthit, pasigurise per te ardhmen, e kryesisht venitjes se shpreses. Ketu fillon e behet serioze situata. Personalisht, mund t’ja lejoj vetes te gjitha uljet e goditjet qe jeta me jep, sepse fundja fundit keshtu eshte jeta, te shkund here pas here.
Por vetem nje gje nuk ja lejoj kurre, tme ule deri ne ate pike saqe te me beje te dorezohem. Nuk kam per ta bere kurre sepse e para besoj ne Zot dhe e di qe e kam ne krah gjithmone, dhe e dyta besoj ne nje shans tjeter qe do me jepet. Pra me pak fjale kam gjithmone shprese. Shprese jo kot ne ajer, por te bazuar tek forcat e mia dhe tek ideja qe nese do te ndryshoje dicka, duhet te jem une ai i cili duhet ta beje perpjekjen e pare.
Per fat te keq, kohet e fundit, jo te gjithe po e mendojne keshtu si une. Kohet e fundit shpresa po venitet. Shume nga ne jane dorezuar. Dorezim demonstrativ. Dorezim pa kushte. Tregues kryesor jane gati 1 milion shqiptare qe kane nderruar prefiksin ne nr e telefonit vetem keto pak vite te fundit. Kane ikur jashte.
Nuk jane zonja dhe zoterinj te nderuar te moshes se trete. Jo se keta nuk duan, por nuk i pranon njeri. Jane mosha jone, jane biles edhe brezi me i ri. 18 – 20 vjecare qe jane full of energy e nuk e nxjerrin dot me ketu ne vendin e tyre. Duan te kontribuojne, vlojne perbrenda te shpalosin vitalitetin e tyre ne kete vend, dikush me fuqine e tij fizike, dikush me ate intelektuale. Por e shohin qe nuk ja vlen.
Pjesa me e madhe e miqve te mi, sot jane larguar. Pjesa me e madhe e fisit tim, njerezve te gjakut tim, jane jashte ketij vendi. Pjesa me e madhe e Shqiptareve kane ndertuar jeten jashte Shqiperise se tyre. Ky eshte realiteti. Nje realitet i cili nuk mbulohet dot me propagande e fjale te cilat jo vetem qe nuk te bejne t’i besosh, por te fyejne inteligjencen. Fjale tallese qe te neperkembin dinjitetin. E njeriu pa dinjitet eshte me shume se i dorezuar. Ne fakt mos t’ju duket habi. Ky eshte qellimi i tyre. Te dorezohemi pa kushte, deri ne ate pike sa mos te kemi fuqi te ngrejme as koken per t’i pare ne sy ata qe na poshterojne.
Ndoshta disave mund t’i duket klishe kjo qe po them, por une vertete besoj akoma dhe nuk dorezohem per arsyet qe ju thashe me lart. Nese duam qe te ulim koken neser perpara femijeve tane kur te na pyesin pse nuk luftuat per ne, atehere shperndahemi qe tani, perndryshe, do te doja shume qe t’i japim dhe nje here nje shans vetes tone per brezin e ri. Per ata qe momentalisht jane te pafuqishem per te reaguar.
Per ata qe do na shohin ne sy neser e do na perbuzin per shansin qe kishim per te ndryshuar jeten tyre, dhe nuk e beme. Me Zotin ne krah e me koken lart, le ti japim dhe nje here mundesine vetes, qe neser kur te perballemi me femijet tane te bere burra e gra, te na thone Faleminderit!
