Me rënien e papritur të regjimit të Asadit, prania e vazhdueshme ushtarake e Rusisë në Siri tani varet në fije të perit. Për 50 vjet, pozicioni i Rusisë në Mesdhe ka qenë i lidhur me dinastinë e Asadit në Siri.
Ishte viti 1971 kur Hafez al-Assad, babai i Basharit, u bë president i vendit. Në të njëjtin vit, Bashkimi Sovjetik nënshkroi një marrëveshje me Sirinë për dhënien me qira të një porti në Tartous dhe gradualisht fitoi dy baza, e dyta, në Khmeimim, si bazë ajrore.
Kjo prani e qëndrueshme ushtarake ruse tani varet në balancë pas rënies së papritur të regjimit të Asadit. Kremlini, i cili iku dhe i dha azil politik Bashar al-Assad dhe familjes së tij, duket se tani për tani ka shmangur një tërheqje të çrregullt të forcave të tij nga Siria, vëren Economist, por ndikimi i tij në krahun jugor të NATO-s ka të ngjarë të dobësohet.
Për Rusinë, Siria ishte një partner i rëndësishëm shumë kohë përpara luftës civile. “Dy bazat në Siri janë të nevojshme për ne”, shpjegon Viktor Chirkov, komandant i marinës ruse në vitin 2012.
Gjurma e Rusisë në Siri u zgjerua në mënyrë dramatike në vitin 2015, kur Moska ndërhyri për të shpëtuar regjimin e Asadit nga rebelët kundër regjimit. Ai dërgoi luftëtarë në bazën ajrore Khmeimim, më në veri në Latakia, e cila shtypi rebelët, dhe forcat detare në Tartus, e cila ishte shpërdoruar kryesisht në vitet 1990.
Një zëdhënës i Kremlinit tha se Rusia kishte marrë “hapat e nevojshëm për të vendosur kontakte në Siri me ata që janë në gjendje të garantojnë sigurinë e bazave ushtarake”.
