Reali i Madridit fitoi 2-1 ndeshjen e parë në Champions kundër Atletikos në derbi. “AS” duke analizuar ndeshjen shkruan se Ancelotti e kishte gabim. Ose ndoshta ai thjesht donte të ishte i tillë. Kjo teori është shumë e mundshme. Ai tha se “ka dy lloje lojtarësh: ata që vrapojnë dhe ata që bëjnë diferencën.
Nëse dikush dëshiron të jetë në ‘mes’… nuk mund të jetë” tha ai përpara Euroderbit. Por ashtu siç lindi teoria e tij, ajo vdiq brenda një dite. Sepse vrapimi dhe bërja e ndryshimit janë të pajtueshme. Sigurisht që është. Dhe për empiristët kërkues, Brahim dhe Modric. Përjashtimet. Shembulli.
Brahim ishte ndryshimi i derbit. Njeriu në kopertinë, autori i golit vendimtar. Dhe në futboll, goli eklipson gjithçka. Ose pothuajse gjithçka. Sepse loja e tij, përtej minutës së 55-të, ishte reflektimi i përsosur i një lojtari të përkushtuar ndaj sakrificës në mbrojtje.
Dy fakte: ai ishte lojtari që fitoi më shumë goditje në të gjithë Real Madridin (3) dhe i dyti që bëri më shumë rikuperime (6, i kaluar vetëm nga Tchouameni, me 7). Një lojtar teorik. Një lojtar sulmues, hyn në lojë pjesa e dytë e teorisë së Ancelottit.
Loja e Modric ishte ajo që kërkon një vend startues në Metropolitano. Madridi luajti pa ritëm për një orë. Humbur. I çrregullt. Duke dhënë ndjesinë, madje, të improvizimit. Derisa hyri Luka. Aty ndryshoi gjithçka. 39-vjeçari me shiritin në krah filloi të tundte shkopin.
Dhe Madridi ishte ndryshe. Radikalisht të ndryshme. Nuk kishte vetëm rregull, por edhe futboll; por bëri që Atleti të zhdukej. Modric bëri 50 pasime dhe 50 pasime të suksesshme. Perfekte.
Aty është demonstrimi i Brahimit dhe Modricit. Shumë punë pa top dhe shumë magji me të. Këto janë dy përjashtime. Dy shembuj. Dy startues zëvendësues.
