Vdekja e Hassan Nasrallah, lideri de fakto i Hezbollahut për 32 vjet ka të ngjarë të jetë shkas që vuri në lëvizje ingranazhet që do të riformësojnë një realitet shumë të ndryshëm në Lindjen e Mesme.
Të hënën e kaluar, ushtria izraelite mori urdhrat që priste prej muajsh dhe pushtoi territorin libanez për të përfunduar një raund tjetër operacionesh që nisën më 7 tetor të vitit të kaluar. Të nesërmen (e martë) Teherani nisi sulmin e dytë – brenda pesë muajve – kundër Izraelit duke përdorur një pjesë të ndryshme të arsenalit të tij shumëdimensional dhe të rrezikshëm.
Pamja aktuale në rajon nuk sugjeron asgjë më pak se një luftë gjithëpërfshirëse midis asaj që Irani e quan “Boshti i Rezistencës” dhe Izraelit dhe aleatëve të tij perëndimorë, kryesisht SHBA. Kjo perspektivë, e cila sot duket, për fat të keq, realiste, një vit më parë, pra disa orë para se Hamasi të niste sulmin e tij duke vrarë më shumë se 1200 civilë dhe duke marrë më shumë se 250 pengje, u konsiderua një skenar ekstrem.
Izraeli ka qenë në ofensivë për 12 muaj dhe sot duket se ka qëndrueshmëri dhe rezerva të konsiderueshme, të tilla që nuk e ka problem të diskutojë hapur sërish pas dekadash mundësinë për t’i dhënë fund të gjithë atyre që komplotojnë sovranitetin dhe ekzistencën e tij. Është padyshim poli më i fuqishëm në rajon dhe sot ka vullnetin, burimet ushtarake, rezervat financiare dhe me sa duket edhe diplomatike për të shfarosur kundërshtarët e saj.
Motivimi më i rëndësishëm për Izraelin është se një vit pas goditjes më të madhe që ka pësuar në 76 vitet e ekzistencës së tij, ai ka potencialin për të, nëse jo eliminuar, sigurisht të fitojë.
Fitorja kundër Hamasit dhe shkatërrimi paralel i të gjithë infrastrukturës në enklavën palestineze të Gazës ka ende një gjemb, atë të pengjeve që nuk janë kthyer ende. Ata kanë gjithashtu një pyetje të madhe, Jahja Sinwar, të cilin Izraeli ende nuk e ka gjetur dhe neutralizuar pavarësisht se vetëm në dhjetë ditët e fundit ka shpërbërë të gjithë hierarkinë e Hezbollahut në veri.
Përballë këtij Izraeli është Hezbollahu. “Krahu i gjatë i Teheranit” ka vuajtur në një periudhë të shkurtër kohore disa nga momentet më të mëdha dhe më poshtëruese që nga themelimi i tij. Udhëheqësi i 32 viteve, Hassan Nasrallah, u gjet i vdekur nën tonelata çimento në një thellësi prej më shumë se 30 metrash. Izraeli përdori pa hezitim bomba thërrmuese në jug të Bejrutit dhe njeriu që për 32 vjet ishte operatori dhe mishërimi i ndikimit iranian në rajon është një gjë e së kaluarës. Përveç Nasrallahut, Tel Avivi ka vazhduar me shfarosjen e të gjithë strukturës bazë të organizatës.
Goditjet e përsëritura të marra nga Hezbollahu në periudhën e fundit në thelb e detyruan Iranin të luante kartën e përgjigjes ndaj Izraelit duke lëshuar 200 raketa balistike kundër Tel Avivit. Irani është plotësisht i vetëdijshëm për kritikën e situatës dhe në thelb i ka mbaruar opsionet që nga dita kur shërbimet sekrete të Izraelit kryen një nga operacionet më spektakolare në Historinë Botërore duke shpërthyer më shumë se 5000 IED në zemër të Bejrutit. Regjimi teokratik i Iranit së bashku me presidentin e tij të ri të moderuar, efektivisht janë tërhequr për të sulmuar përsëri Izraelin pasi humbja e Hezbollahut do të jetë një goditje e madhe.
Rusia nuk mund të mos ishte pjesë e krizës së Lindjes se Mesme si dhe fakti që vitet e fundit ajo ka përqafuar Teheranin për t’i shërbyer nevojave të tij për sisteme armatimi që do të performojnë në Fushat e Ukrainës e përfshijnë atë. Në të njëjtën kohë, bazat ruse në Siri dhe bashkëpunimi i rëndësishëm që ekziston midis regjimit të Asadit dhe Moskës në nivele të shumëfishta, drejtpërdrejt dhe tërthorazi e kthejnë këtë të fundit në një pol që mund të luajë një rol në zhvillimet.
Erdogan ka dëshmuar në praktikë se është i aftë dhe ka peshën e veçantë për t’u angazhuar në të gjitha frontet kryesore të hapura globale. Ankaraja, ndryshe nga Teherani, i cili gjithashtu është i përfshirë në mënyrë aktive në të dy frontet e vazhdueshme të luftës, mund ta bëjë këtë me shumë më pak ekspozim ndaj rrezikut sesa Irani.
