Donald Trump ka shkaktuar trazira në marrëdhëniet ndërkombëtare, pikërisht një ditë pas marrjes së presidencës amerikane. Tarifat jashtëzakonisht të larta që ajo përdor si një armë tregtare për të detyruar shtetet e tjera t’i binden diktateve të saj janë vetëm një pjesë e vogël e politikës së saj të jashtme ekspansioniste.
Nga Kanali i Panamasë, kontrolli i të cilit SHBA-ja ka kërcënuar të rimarrë për të parandaluar depërtimin e mëtejshëm kinez në kontinentin amerikan, në Kanada, të cilës ai zyrtarisht po i kërkon të bëhet shteti i 51-të i SHBA-së, Donald Trump duket i papenguar nga parimet tradicionale që qeverisin vendet aleate. Kështu, ai e ka bërë të qartë se Grenlanda duhet me çdo kusht të bëhet territor amerikan, duke krijuar tensione të reja me Danimarkën dhe Bashkimin Evropian.
Veç kësaj, vizita e zëvendëspresidentit J.D.Vance dhe vizita e gruas së tij në ishull, e cila nxiti menjëherë reagime politike, e intensifikon edhe më shumë tensionin, pasi duke folur me ushtarët në bazën amerikane, ai shprehu besimin se Grenlanda do të bëhet pjesë e Shteteve të Bashkuara. Vetë Trump tha se SHBA do të “shkonin aq larg sa të jetë e nevojshme” për të marrë ishullin.
Por si do të ishte ishulli më i madh në planet nëse do të bëhej një shtet amerikan? Newsweek, në analizën e tij të gjerë, përpiqet të përshkruajë pasojat e një zhvillimi të tillë të mundshëm. Disa ekspertë janë të kujdesshëm se është e mundur që, pavarësisht asaj që thotë Danimarka, dëshira e Trumpit të realizohet.
Edhe pse mesazhet e Trump janë fokusuar kryesisht në “marrjen” e Grenlandës, ai nuk e ka përjashtuar përdorimin e veprimeve ushtarake. Analisti Barry Scott Zellen tha se një okupim ushtarak i Grenlandës do të ishte “i shpejtë dhe kryesisht pa gjak”, duke argumentuar se “për shkak se Grenlanda është një aleat me një rol të gjatë të SHBA-së si mbrojtëse e saj, ajo mund të ndihet më miqësore dhe më pak kundër një pushtimi amerikan”.
Në këtë skenar, “në këtë rast, mund të parashikohet krijimi i një lloj “autoriteti të përkohshëm”, vazhdoi Zellen, duke përmendur Irakun në 2003, pas përmbysjes së Sadam Huseinit dhe marrjes së pushtetit nga Autoriteti i Përkohshëm i Koalicionit, “të udhëhequr nga një administrator amerikan që kultivoi formimin e një qeverie të re, miqësore”.
Por të tjerët ishin më pak të bindur, me Ulrik Pram Gad që e quajti idenë e një kontrolli ushtarak “qesharak”. Ai tha për Newsweek: “Grenlanda nuk është një rajon që i jepet pushtimit ushtarak: është një bllok i madh akulli i rrethuar nga një brez shkëmbor toke i mbushur me male të mprehta dhe gryka të thella, të mbushura me akull. Nuk ka dy vendbanime të lidhura me një rrugë, pasi të zbarkojnë, pushtuesit nuk do të shkojnë askund”.
“Një grusht marinsash amerikanë do të marrin përsipër detyrat e policisë në çdo fshat me 20-200 banorë? Barkat me armë amerikane për të parandaluar anijet me kontejnerë që të sjellin mallra konsumi nga Danimarka? Një agjent i CIA-s që detyron kryeministrin të nënshkruajë një deklaratë besnikërie ndaj Presidentit Trump me armë?” tha Gand.
Profesor Rachael Johnstone thotë se rrugët e vetme reale janë përmes një marrëveshjeje të tipit “shoqërim të lirë” – domethënë një marrëveshje vullnetare dhe reciproke me një shtet sovran. Edhe në këtë rast kërkohet procesi demokratik dhe legjitimimi brenda Grenlandës dhe Danimarkës.
