Karakterizimet e personit të Donald Trump janë ndoshta më të shumta dhe më të mëdha se pasuria dhe reputacioni i tij. Megjithatë, ne duhet të mbajmë distanca të barabarta nga Presidenti Amerikan, si dhe nga çdo figurë tjetër e rëndësishme publike.
Pa qenë kjo një dëshirë e kotë, por vetëm një vëzhgim realist, është e pamundur të mos e pranojmë se Trump ka ndërmarrë po aq hapa në shtatë muajt e pranisë së tij në Shtëpinë e Bardhë drejt zgjidhjes së luftës në Ukrainë sa nuk bënë as Qeveria e Bidenit dhe as Qeveria e Barack Obamës në katër vjet, gjatë presidencës së të cilit hapi i parë u ndërmor nga Rusia dhe aneksimi i Krimesë.
Donald Trump nuk është një diplomat karriere dhe ka mënyrën e tij, thjesht personale dhe shumë të ndryshme, për t’iu qasur politikës – dhe jo vetëm – gjërave. Megjithatë, Donald Trump është Presidenti i Shteteve të Bashkuara dhe duke shërbyer nga kjo detyrë duhet të pranojmë se ai është jashtëzakonisht aktiv dhe aspak indiferent ndaj çështjeve për të cilat është ekspozuar – “Do ta përfundoj luftën në Ukrainë brenda 24 orësh” është shumë e kohëve të fundit – dhe ka pasur vështirësi.
Por Donald Trump, përtej sa më sipër, është gjithashtu këmbëngulës dhe nuk jep dorëheqjen për shkak të ekspozimit ose kritikave. Karriera e tij e gjatë në botën e biznesit dhe argëtimit duket se e ka “pajisur” atë me një indiferencë të madhe ndaj asaj që thuhet ose shkruhet për praktikat e tij dhe kjo në situatën aktuale globale është një avantazh i madh, nëse jo një armë.
Donald Trump, i cili brenda 72 orësh u shfaq në pistën e bazës amerikane në Alaska për të duartrokitur Presidentin rus, Vladimir Putin, të akuzuar për krime lufte dhe të ndaluar ndërkombëtarisht, Trump, i cili për herë të parë pas shumë vitesh nuk pranoi pyetje nga gazetarët pas një diskutimi të gjatë dhe të vështirë në nivelin më të lartë diplomatik, është i njëjti njeri që arriti të sillte në Uashington majën e politikës evropiane, i cili u gjend për herë të fundit kaq shpejt në kryeqytetin amerikan në vitin e largët 1963 për funeralin e JFK-së së vrarë.
Trump po dëshmon se ka një mënyrë për të bërë gjërat, për t’i çuar ato në një nivel ku do të ketë një diskutim, ku kampet kundërshtare të një konflikti do të ulen në të njëjtën tavolinë, dhe kjo në vetvete, veçanërisht kur i referohemi një lufte që ka një shans të konsiderueshëm të zgjasë aq sa – ose edhe më shumë se – Lufta e Dytë Botërore, nuk është një arritje “e vogël”.
Atij i pëlqen të mburret dhe të mburret si për atë që ka arritur ashtu edhe për atë që pretendon se i është “vjedhur”. Pak çaste para diskutimit vendimtar me Volodymyr Zelensky-n, Donald Trump theksoi se “u kam dhënë fund 6 luftërave në muaj”, duke u dhënë edhe një herë mesazhe të çuditshme atyre që ishin të shqetësuar për rezultatin e luftës. Megjithatë, në fund të udhëtimit, Presidenti Amerikan ndërmori disa hapa shumë të rëndësishëm dje që duhet të kenë tingëlluar mjaft alarmues për disa në anën tjetër – veçanërisht në Kremlin.
Trump nuk e mohoi në asnjë nga tre herët që u pyet për këtë se SHBA-të mund të kenë një prani në territorin ukrainas një ditë pas luftimeve dhe, më e rëndësishmja, ai propozon me ndihmën evropiane dhe – kryesisht nga xhepi i tij – planin “e lehtë” për Artikullin 5 për Kievin, pasi nënvizoi se qëllimi i tij nuk është “të fillojë luftën brenda 2 vjetësh”. Korniza që Presidenti Amerikan vendosi qartë për garancitë e sigurisë, përveçse është e qartë, duket të jetë një “falje” e prekshme ndaj Presidentit Ukrainas i cili këmbënguli për këtë çështje pak para sulmit ndaj tij në një transmetim global të drejtpërdrejtë më 28 shkurt.
Megjithatë, duhet të jemi realistë, detyra e Trump është padyshim e vështirë. Ai ka të drejtë që nuk e filloi ai këtë luftë të veçantë, por iu la trashëgim atij dhe është gjithashtu e qartë se së bashku me luftën atij iu la trashëgim një Putin me të cilin ai vetë ka një marrëdhënie të gjatë dhe jashtëzakonisht të ngushtë.
Gjëja e ndërlikuar në lidhje me këtë – rastin e sotëm – është se Presidenti Amerikan, për të zgjidhur çështjen, do të duhet të gjejë një mënyrë për të kënaqur katër nevoja të ndryshme – disa krejtësisht të kundërta – :Ukraina me të drejtë kërkon sigurimin e autonomisë së saj dhe garanton se ajo që ka përjetuar në katër vitet e fundit nuk do të përsëritet.
Rusia, e cila nga mënyra se si po e zhvillon luftën, kërkon ose shfarosjen e fqinjit të saj ose garanci të prekshme se nuk do të ketë potencial ushtarak, por edhe mundësinë e afrimit të mëtejshëm me Perëndimin. Evropa, e cila me të drejtë dëshiron të sigurojë, përtej pavarësisë së Ukrainës, garancinë se Rusia nuk do të ketë në duart e saj një dokument zyrtar me ratifikimin më të lartë në tokë që do t’i “nxisë” oreksin për operacione të ngjashme në tokën evropiane.
Dhe së fundmi, dëshira e tij personale e zjarrtë… për t’u nominuar dhe për të marrë Çmimin Nobel për Paqen … Politikisht korrekte – megjithëse me një humor tallës – kohët e fundit Hillary Clinton kishte thënë se nëse ai ia del mbanë (megjithëse pa humbur territor Ukraina, siç vuri në dukje ish-Ministri i Jashtëm i vendit) ajo do ta nominojë atë edhe për këtë nderim më të lartë… Clinton mund të mos e ketë me gjithë mend, por nëse ia del mbanë, ai me siguri do ta meritojë…
