Fjalët e së shkuarës nuk kanë më rëndësi. Armiqtë e betuar të djeshëm bëhen partnerë, rivalë aleatë. Në fillim të javës, presidenti turk Tajip Erdogan vizitoi Emiratet e Bashkuara Arabe dhe muajin e ardhshëm presidenti izraelit pritet të bëjë një vizitë zyrtare në Ankara. Vazhdon edhe afrimi i Turqisë me Armeninë. Më në fund, Ankaraja duket e vendosur të hapë një kapitull të ri diplomatik në marrëdhëniet me Egjiptin e Presidentit Al Sisi, i cili deri vonë ishte objektiv i sulmeve të rënda ndaj shtypit të udhëhequr nga Turqia.
Gjithçka tregon se Erdogan dëshiron të dalë nga izolimi diplomatik, drejt të cilit politikat e tij e kanë çuar vendin në vitet e fundit. Është e qartë se përgjegjësit në Ankara po kuptojnë se nuk është në interesin e vendit të krijojë probleme në shumë fronte njëherësh. Erdogan dëshiron t’i paraqitet Perëndimit si një udhëheqës bashkëpunues, madje edhe si ndërmjetës në krizat ndërkombëtare, si vitin e kaluar në Afganistan dhe tani në Ukrainë.
“Sfidat” ndaj Greqisë vazhdojnë
Është e habitshme që Greqia – për të mos përmendur Qipron – nuk ka vend në “sulmin sharmi” të shumëpërfolur të Erdoganit. Pikërisht e kundërta, mund të thuhet. Muajt e fundit janë shtuar veprimet armiqësore ndaj vendit fqinj. Nuk kalon një ditë pa raportime për “sfidat” turke në shtypin grek. Këto janë zakonisht shkelje të hapësirës ajrore nga gjuajtësit ose dronët turq mbi Egje. Zemërim të ri shkaktuan deklaratat e fundit të ministrit të Jashtëm turk, i cili, duke iu referuar militarizimit të ishujve grekë, vuri në pikëpyetje sovranitetin territorial.Në Uashington dhe Bruksel, vërejtjet e shqyrtimit të Ankarasë u refuzuan menjëherë. Prandaj, politika e përshkallëzimit të Turqisë mund të përshkruhet si një “autogol diplomatik”.
Për arsye mund të bëhen vetëm hamendje. Disa analistë thonë se Erdogan dëshiron të largojë vëmendjen nga kriza ekonomike në të cilën po zhytet vendi i tij. Megjithatë, arsyeja kryesore qëndron diku tjetër dhe lidhet me strategjinë afatgjatë të Ankarasë ndaj Greqisë (dhe Qipros), për të cilën rrallëherë ka konsensus mes partive politike turke. Në Qipro plani është zbatuar kryesisht. Synimi i radhës mbetet sfidimi i sovranitetit grek në Egje.
Burimi: DW
