Në fund fitorja ishte e rehatshme. Emanuel Macron – më teknokrati i politikanëve të zgjedhur, evropianisti më i pastër, fëmija i preferuar i elitave që nuk e fsheh dot përbuzjen për populizmin dhe përfaqësuesit e tij politikë – mbizotëroi me një diferencë 17-18 pikësh ndaj Le Penit . Evropa – siç shihet nga breshëria e mesazheve uruese nga kryeministrat, kancelarët dhe presidentët e institucioneve evropiane – mori frymë lehtësuese. Uniteti i aleancës perëndimore do të mbetet – tani për tani – i pathyeshëm.
42% e votuesve të së majtës ekstreme Jean-Luc Melanson, i cili së fundmi e përshkroi presidentin francez si më të keqin në Republikën e 5-të, votuan për Macron (17% për Le Pen, 17% për të bardhët dhe 24% abstenuan). Disa votues të majtë votuan për Macron, duke mbajtur hundët dhe duke folur për kundërshtarin e tij si një kërcënim – për demokracinë, për Evropën, për të drejtat e njeriut.
Le Pen rriti pjesën e saj të vitit 2017, por sipas Charlemagne të Economist Stanley Pignal, duke pasur parasysh se sa modest ishte programi i tij pesë vjet më parë, performanca e tij këtë është më e keqe se 34% që mori. Lionel Laurent nga “Bloomberg”, “Le Pen u largua nga Frexit, këndoi në fizarmonikë, luajti me macet dhe premtoi përfitime për të gjithë. “Gjithçka përveç ndryshimit të emrit… Nuk e kuptoj pse partia e saj po e shikon dhe mendon: a do të shkojmë për një përpjekje të katërt?”.
Vetë kandidatja, megjithatë, pavarësisht raportimeve të saj parazgjedhore se nëse humbiste nuk do të kandidonte më, nuk e konfirmoi këtë në fjalën e saj duke pranuar humbjen e saj. Në vend të kësaj, iu referua rezultatit si një arritje “historike” dhe tha se nuk do ta braktiste kurrë popullin francez. Neglizhoi të uronte Emanuel Macron për fitoren e tij.
Ai, me shumë mirësjellje, u kërkoi fansave të mos gëzoheshin kur iu referuar votuesve të Le Pen. “Unë jam presidenti i të gjithë juve”, theksoi ai. Ai tani duhet ta vërtetojë këtë në praktikë.
Ai duhet të tregojë se e kupton se reformat që nxisin produktivitetin dhe rritjen nuk përmirësojnë domosdoshmërisht perspektivat e të pafavorizuarve ekonomikisht; sovraniteti evropian nuk i lëviz qytetarët që mendojnë se teknologjia dhe globalizimi kanë hequr çdo ndjenjë kontrolli mbi jetën e tyre. Kohezioni social, fronti i ngushtë kundër diktatorëve gjakatarë, vetë mbijetesa e Evropës si një sipërmarrje liberale me fytyrë sociale, do të varen në një masë të madhe nga mandati i tij i dytë.
