Pavarësisht mospërputhjeve dhe paqartësive rreth marrëveshjes së nënshkruar mes Romës dhe Tiranës për pritjen e emigrantëve në tokën shqiptare dhe në pritje të gjykimit të Gjykatës Europiane, puna për dy qendrat në Gjadër dhe Shëngjin ka nisur tashmë. Ne shkuam për të parë se si po përparonin.
Është e diela e Palmave kur mbërrijmë në Gjadër, një qytet i vogël 80 kilometra në veri të Tiranës, ku qeveritë e Italisë dhe Shqipërisë po ndërtojnë një qendër pritjeje për emigrantët. Një rrugë e vetme e ngushtë bashkon jetën e përditshme në fshat, e rrethuar nga dy bare, një dyqan ushqimor dhe një qendër kulturore katolike. Kur mbërrijmë, rruga është e mbushur me dhjetëra njerëz, të cilët kanë ardhur për të marrë pjesë në kortezhin dhe ceremoninë fetare.
Megjithatë, është një ngjarje e rrallë. Ashtu si shumë qytete të tjera të Shqipërisë rurale, edhe në Gjadër nuk i shpëton sfidave të dyfishta që përfaqëson rënia e bujqësisë dhe emigracioni masiv, kryesisht drejt Italisë. Mungesa e mundësive për punë, uji i pijshëm dhe shpeshherë edhe energjia elektrike janë – sipas banorëve – tiparet që karakterizojnë më shumë jetën në fshat.
“Këtu mbetën vetëm të moshuarit. Nëse do të kishte ende të rinj, [politikanët] do të mendoheshin dy herë përpara se të merrnin iniciativa të tilla”, na thotë me hidhërim Marku, një zotëri rreth të pesëdhjetave teksa vëzhgon procesionin. Për më shumë kliko KËTU
