“Mos ki dyshim, strategji të reja po zhvillohen tani në Lindjen e Mesme, kushtet kanë ndryshuar në mënyrë dramatike pas shumë ngjarjeve të vitit të kaluar, veçanërisht dy muajve të fundit, dhe tani pas goditjeve kyçe të shkaktuara nga Izraeli në Boshtin e Rezistenca”, ndaj përfaqësuesve të Iranit në Gaza dhe Liban, ne po shkojmë për gjëra të mëdha, po shkojmë drejt një zgjidhjeje të re të zonës më të gjerë rajonale të trazuar dhe shpërthyese”.
Ky është sinjali i ri që transmetohet kryesisht nga Izraeli, por edhe SHBA, teksa konflikti përshkallëzohet dhe Teherani ka vendosur të përfshihet duke vënë në shënjestër vendin e Benjamin Netanyahut për herë të dytë me lëshimin e rreth 180 raketave hipersonike me rreze të gjatë.
Burimet amerikane sipas mediave ndërkombëtare flasin për një “peizazh të ri në fushat e konfliktit afatgjatë në Lindjen e Mesme” dhe për “strategji të reja”, të cilat ata i imagjinojnë të afta, në masën që ato zhvillojnë dhe arrijnë sukses, për të ndryshuar kushtet për pesëdhjetë vitet e ardhshme në zonën e tërbuar të luftës.
Analistët e kushteve të reja shpjegojnë se pikërisht një vit më parë, sulmi i befasishëm i Hamasit nga Gaza e rrethuar dhe e rrethuar kundër Izraelit, i cili vrau 1200 civilë të paditur dhe mori rreth 300 pengje, tronditi shoqërinë izraelite, përcolli ndjenjat e pasigurisë absolute dhe zbuloi kërcënime ekzistenciale për vendin. .
Toleranca arabe
Është me rëndësi ekstreme që pushtimit të përgjakshëm i parapriu përpjekjet e Tel Avivit për t’u hapur ndaj rajonit më të gjerë të Gadishullit Arabik dhe Afrikës Veriore. Marrëveshja famëkeqe e Abrahamit që parashikonte ndërlidhje elektrike dhe dixhitale midis një grupi të madh vendesh arabe dhe prirej të ratifikohej, ndërsa vitin e kaluar në shtator, pak ditë para sulmit të përgjakshëm nga Hamasi, u nënshkrua një memorandum si pjesë e G- 20 takimi në Nju Delhi i bashkëpunimit midis Indisë, SHBA-së, Emirateve të Bashkuara Arabe, Arabisë Saudite, Jordanisë, Bashkimit Evropian në tërësi dhe Gjermanisë, Francës dhe Italisë individualisht për IMEC, një rrugë e veçantë gjeopolitike, energjetike, dixhitale dhe tregtare që lidh Indinë, Mesme Lindja dhe Evropa me stacione të ndërmjetme Izraeli, Qiproja dhe Greqia.
Me sulmin e Hamasit të gjitha ato plane u ngrinë dhe për më tepër u forcua bindja në Izrael se pa eliminimin e kërcënimit të madh ekzistencial nuk ka të ardhme. I tillë ishte tronditja në Tel Aviv sa detyroi një ndryshim të plotë të strategjisë dhe miratimin e doktrinave të reja, më radikale dhe të përgjakshme kundër Iranit teokratik dhe fuqive satelitore që e mbështesin atë.
Pastrimi i përgjithshëm dhe Mossad
Udhëheqësit politikë dhe ushtarakë të Izraelit pas tronditjes fillestare e panë sulmin e Hamasit si një mundësi për një spastrim të përgjithshëm të të gjithë rajonit. Në bazë të këtyre doktrinave të reja dhe strategjisë së re evoluoi rrënimi i Gazës me rreth 40,000 të vdekur dhe varfërimi i rreth 2 milionë palestinezëve të tjerë. Dhe kur ata vranë liderin e Hamasit Ismail Haniya në Teheran dhe menduan se kërcënimi ishte i përmbajtur, ata e zhvendosën presionin te Hezbollahu i Libanit.
Shërbimet sekrete izraelite fillimisht organizuan neutralizimin e mijëra luftëtarëve të tij me sabotim dhe shpërthimin e njëkohshëm të sinjaleve portative të brendshme të brendshme dhe më pas shfarosjen e liderit të saj Hassan Nasrallah, prerjen e kokës së të gjithë grupit drejtues dhe tani po veprojnë brenda territorit libanez. Burimet amerikane në Athinë besojnë se “operacioni i paprecedentë i Izraelit kundër Hezbollahut është për një seminar, do të mësohet me vite në shkollat e luftës” dhe vlerësojnë se do të vazhdojë.
Teherani teokratik fillimisht u lëkund, por nën peshën e goditjeve vendimtare që mori në investimin e tij më të madh ushtarak jashtë kufijve të tij që nga viti 1982, u detyrua të përgjigjej duke lëshuar 180 raketa hipersonike kundër Izraelit, duke lejuar Benjamin Netanyahun të aktivizonte planet e tij madhështore një zhvendosje e plotë e zonës.
Objektivi është regjimi teokratik dhe programi bërthamor i Iranit
Tani jemi në pritje të përgjigjes izraelite kundër Teheranit, e cila pritet të jetë e ashpër dhe me sa duket nuk do të kufizohet në qëllime ushtarake dhe ekonomike, por do të ketë një kohëzgjatje dhe synime më të gjera, duke arritur deri në ndryshimin e regjimit teokratik të Iranit. Nuk është rastësi që mesazhi i fundit i Netanyahut për popullin iranian i ndau qytetarët e shtypur nga udhëheqja fetare dhe parashikoi kolapsin e tij të shpejtë.
Udhëheqja ushtarake dhe politike e Izraelit nuk e fsheh se tani ka mundësinë t’i japë një goditje kritike programit bërthamor të Iranit dhe të krijojë kushte të humbjes kombëtare për udhëheqjen teokratike, e vetmja që mund të aktivizojë forcat e brendshme që kundërshtojnë mullahët. Regjim, etnik dhe social.
Burimet amerikane, megjithëse vënë në dukje kundërshtimin e Joe Biden, nuk e fshehin se mundësia e një goditjeje kaq të rëndë ndaj programit bërthamor të Iranit nuk është e pamundur. Dhe ata kujtojnë se thirrjet e mëparshme të Biden për një armëpushim në Gaza u injoruan gjithashtu nga Izraeli.
Në mbështetje të sa më sipër, të njëjtat burime vlerësojnë se planet më të gjera të Netanyahut nuk janë të pabaza. Ata besojnë se regjimi teokratik i Iranit, 45 vjet pas revolucionit islamik të vitit 1979, e ka lodhur veten politikisht dhe ideologjikisht. Kundër tij janë grumbulluar tashmë forca kundërshtare etnike dhe shoqërore, gratë dhe të rinjtë nuk e durojnë dot atmosferën e palirisë dhe janë gati të ngrihen. Në veçanti, ato i referohen pakicave azeri-iraniane dhe irakiano-iraniane në veri dhe jug të vendit, duke vënë në dukje premtimet për integrim në organin kombëtar të bëra kohët e fundit nga i sapozgjedhuri, më i moderuar nga mullahët, presidenti i Iran Masoud Pezeksian.
Në përgjithësi, amerikanët do të favorizonin zhvillime të tilla në Iran, pikërisht sepse do të lejonin ndryshimin e standardeve në rajon dhe do të çonin në një riorganizim të të gjithë zonës, duke çliruar Izraelin nga kërcënimet ekzistenciale dhe duke lehtësuar shkëputjen e tyre nga Lindja e Mesme dhe prezencën më aktive të tyre në zonën e Paqësorit, ku ata shohin interesat e tyre strategjike në rrezik për shkak të rritjes kineze.
Pozicioni arab
Skenari i rirregullimit të zonës së Lindjes së Mesme favorizohet gjithashtu nga qëndrimi pothuajse indiferent i Arabisë Saudite dhe fuqive ekonomike të Gjirit Persik, të cilat, me përjashtim të Katarit, janë kundër Iranit. Ata besojnë se një zgjidhje e re ndoshta do të lejonte krijimin e një shteti palestinez në të ardhmen, i cili është gjithashtu baza e krizës së vazhdueshme në rajon.
Vetëkuptohet se skenari i rirregullimit të rajonit përfshin edhe evoluimin e formacionit aktual kurd në shtet. Në një shtet pykë pro-amerikan midis Iranit dhe Izraelit. Kjo është arsyeja që Tajip Erdogan ka nxituar ditët e fundit të denoncojë Izraelin se në fazën tjetër do të synojë edhe vendin e tij, duke treguar në thelb Anadollin, ku jetojnë rreth 15 milionë kurdë.
Skenarët zakonisht nuk konfirmohen dhe as planet madhështore nuk kanë fund të lumtur. Aktualisht, megjithatë, ne kemi Izraelin që miraton strategjinë e “Rendit të Ri” dhe përpiqet të merret me brutalitetin e tepruar në të njëjtën kohë me Hamasin, Hezbollahun, Houthis, milicitë pro-iraniane të Irakut dhe më në fund mentorin e të gjithëve, Iranin teokratik.
Strategjia e tij për të mbizotëruar mbi të gjithë dhe për të riorganizuar zonën e Lindjes së Mesme duket e pabazuar dhe ndoshta e tepruar. Megjithatë, kjo është ajo që udhëzon Netanyahun dhe forcat kombëtare të Izraelit, me mbështetjen e amerikanëve, evropianëve dhe tolerancën e shumicës së arabëve.
