Pekini dhe Uashingtoni mund të kenë marrë pozicionet e tyre të betejës dhe po hedhin tarifa dhe “zjarr” ekonomik kundër njëri-tjetrit, por duhet të jemi të qartë se në një luftë kaq të zgjeruar pasojat do të prekin të gjithë dhe ka një mundësi shumë serioze që ndryshimet të mos jenë vetëm ekonomike…
Nëse dikush tre muaj më parë do ta kishte paraqitur si realist skenarin e Shtëpisë së Bardhë që vendosi të riorganizojë rrezikun e një dekade globale për të sjellë në tavolinë të njëjtë të merreshin me aleatin e tyre më të rëndësishëm deri vonë, do të kishte shkaktuar të paktën një buzëqeshje. E megjithatë, fakti që Japonia dhe Koreja e Jugut, me iniciativën e tyre, janë në diskutime për një plan të ri të përbashkët për konvergjencën në Azi me Kinën, tregon përmasat jo të shqetësimit teorik, por të dimensionit real të problemit.
Kur menaxheri më i madh i aseteve në botë – BlackRock – deklaron zyrtarisht dhe kryesisht publikisht se SHBA është aktualisht faktori kryesor i destabilitetit në botë me politikat që zgjedh, atëherë çështja është shumë më e thellë dhe më serioze sesa njoftimet dhe tarifat. Tregjet në SHBA kanë vendosur t’i japin menjëherë një mesazh të qartë Qeverisë dhe për këtë, ndryshime të rëndësishme po vihen re edhe në normat e interesit të bonove amerikane, të cilat janë në 5% për herë të parë që nga viti 2020 dhe ndikimet serioze, përfshirë ato ekonomike, që solli pandemia . Duket se Kina , e cila është mbajtësi i dytë më i madh në botë i borxhit amerikan, nuk qëndron prapa këtyre lëvizjeve specifike – të paktën jo ende.
Donald Trump mund të mos ketë dalë dje publikisht teksa kaloi orë të tëra në spital për kontrollin e planifikuar vjetor shëndetësor që i nënshtrohet çdo presidenti, por përmes zëdhënëses së Shtëpisë së Bardhë, ai përcolli se edhe tani ajo që pret është që Pekini të marrë telefonin për të negociuar. Ajo që shprehet si dëshirë nga Zyra Ovale vështirë se do të ndodhë, të paktën jo menjëherë, pasi Kina nga ana e saj duket e gatshme të përballojë – të paktën deri në një pikë – kostot që do të vijnë nga “zjarret” ekonomike amerikane. Pekini gjithashtu duket se ka përgatitur një plan të parë sigurie për të adresuar pasojat e mundshme nga mbyllja ose pezullimi i operacioneve në fabrikat në vend, ndërkohë që nuk përjashtohet mundësia që Kina të përdorë masa më të rëndësishme kundër SHBA-së nëse Trump këmbëngul në rritjen e presionit.
Megjithatë, jashtë Kinës, ka një lëvizje të konsiderueshme – të paprecedentë për shekullin që po jetojmë, vërejnë analistët – në mbarë botën në nivel politik dhe diplomatik. Vizita e kryeministrit të Spanjës në Pekin mund të mos jetë “mbi-analizuar”, por është tregues se si në Union, vendet anëtare, përtej vijës së përbashkët, kanë zgjedhur të veprojnë individualisht për të reduktuar sa më shpejt rreziqet e recesionit që janë të dukshme për të gjithë. Kina, e cila duket se po mban një qëndrim pritës, duke deklaruar se “ne nuk do të vazhdojmë lojën tarifore”, duket se ka një plan të qartë.
Rezultatet fillestare të këtyre takimeve specifike mund të jenë “të vogla” apo edhe të padenjë për analiza politike, por në tablonë e përgjithshme të së ardhmes, ato janë fillimi i diskutimeve me një vend që SHBA-ja, me politikat e saj dhe aleancat solide të kahershme që ka ndërtuar mbi 8 dekada, e kishte izoluar tradicionalisht… Sot, Pekini ka mundësinë, duke paguar edhe një herë veten në një pozicion të rëndë diplomatik. Një pozicion që në afat të gjatë mund të kërkojë ndryshime të rëndësishme strukturore nga vetë Pekini, por në fund të fundit një pozicion që e nxjerr zyrtarisht vendin në ballë si poli tjetër i rëndësishëm i planetit. Me tarifat e Trumpit, Kina po fiton – dhe po humbet – pozicionin dhe njohjen e saj zyrtare në “tavolinën” e të mëdhenjve të botës.
