Gati dy vjet pas fillimit të luftës në Gaza, kabineti izraelit i sigurisë votoi për një tjetër zgjerim ushtarak : marrjen e propozuar të Qytetit të Gazës. Plani, i cili u iniciua dhe u shty nga vetë kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu, padyshim zbulon më shumë rreth manovrave të tij të brendshme politike sesa prova të ndonjë strategjie ushtarake të menduar mirë.
Plani u miratua pavarësisht kundërshtimit të ashpër të udhëheqjes ushtarake izraelite dhe paralajmërimeve të rënda se mund ta thellonte krizën humanitare dhe të rrezikonte 50 pengjet e mbetura në Gaza. Zgjerimi i madh i luftës vjen gjithashtu në sfondin e një erozioni themelor të mbështetjes për Izraelin në të gjithë botën dhe një rënie të mbështetjes së brendshme publike për vazhdimin e luftës.
E megjithatë, Netanyahu e çoi përpara planin e tij, pasi ai ka të paktën një përfitim të pashprehur: i jep kohë të luftojë për mbijetesën e tij politike. Dhe me partnerët e tij aktualë të koalicionit të ekstremit të djathtë, kjo do të thotë zgjatje e luftës. Herë pas here, aleatët e Netanyahut, Itamar Ben Gvir dhe Bezalel Smotrich, kanë penguar dhe ndërprerë përparimin në negociatat e armëpushimit duke kërcënuar se do të rrëzojnë qeverinë e tij nëse lufta do të mbaronte.
Plani i Netanyahut për të rrethuar Qytetin e Gazës në fakt nuk i plotëson kërkesat e partnerëve të tij të koalicionit: Ben Gvir dhe Smotrich po shtyjnë përpara pushtimin e plotë të enklavës së sulmuar si hap i parë për rindërtimin e vendbanimeve hebraike në Gaza dhe në fund të fundit për aneksimin e territorit. Është gjithashtu më pak se ajo që vetë Netanyahu kishte pretenduar përpara takimit.
Në një intervistë të enjten, Netanyahu i tha Fox News se Izraeli synon të marrë kontrollin e të gjithë Gazës, sikur të kishte vendosur ta pushtonte plotësisht territorin.
Në vend të kësaj, udhëheqësi izraelit zgjodhi të promovonte një plan me faza, duke u përqendruar vetëm në Qytetin e Gazës për momentin, pa marrë kontrollin e kampeve të tjera aty pranë, ku besohet se mbahen robër shumë nga 20 pengjet e mbetura izraelite. Netanyahu gjithashtu vendosi qëllimisht një afat relativisht të lirshëm për fillimin e operacionit – brenda dy muajsh – duke lënë derën hapur për një tjetër shtytje diplomatike për një marrëveshje armëpushimi për pengjet që të rishfaqej dhe të anulonte gjithçka.
Tani, partnerët e tij të krahut të djathtë janë të tërbuar nga vendimi, duke akuzuar se plani nuk është i mjaftueshëm dhe se vetëm përshkallëzimi i luftës do të mjaftojë.
Një burim pranë Smotrich tha: “Propozimi i udhëhequr nga Netanyahu dhe i miratuar nga kabineti mund të tingëllojë mirë, por në fakt është pak a shumë i njëjtë. Ky vendim nuk është as moral, as etik, as sionist.”
Plani i fundit i Netanyahut nuk i kënaq as partnerët e tij të koalicionit dhe as udhëheqjen ushtarake të Izraelit. Gjatë mbledhjes maratonë 10-orëshe të kabinetit, Shefi i Shtabit të Ushtrisë Izraelite, Eyal Zamir, paraqiti kundërshtimin e ashpër të ushtrisë ndaj planeve të ripushtimit të qeverisë. Gjenerali më i lartë i Izraelit paralajmëroi se një ekskursion i ri ushtarak do të rrezikonte si pengjet e mbetura ashtu edhe ushtarët izraelitë, duke paralajmëruar se Gaza do të bëhej një kurth që do të shteronte më tej forcat e IDF-së, të cilat tashmë janë të lodhura nga pothuajse dy vjet luftime të vazhdueshme, dhe do të thellonte krizën humanitare palestineze.
Shqetësimet ushtarake pasqyrojnë ndjenjën e gjerë të publikut izraelit: sipas sondazheve të përsëritura të opinionit publik, shumica e izraelitëve mbështesin një marrëveshje armëpushimi që do të sillte mbrapsht pengjet dhe do t’i jepte fund luftës. Por vendimmarrja aktuale e Netanyahut është e shkëputur si nga këshillat ushtarake ashtu edhe nga vullneti popullor, e nxitur në vend të kësaj, thonë analistët dhe kundërshtarët politikë, nga imperativi i ngushtë i mbijetesës së tij politike.
Plani i marrjes së Gazës i vendos gjithashtu Netanyahun dhe Izraelin në një izolim të paparë ndërkombëtar. Pavarësisht dorës së lirë që Shtëpia e Bardhë e Presidentit Trump i ka dhënë atij në luftën e Gazës, kriza në rritje e urisë dhe urisë tashmë ka zvogëluar legjitimitetin global për luftën e Izraelit, dhe pasojat shtesë nga vendimi i kabinetit të fundit ishin të shpejta dhe të padiskutueshme : Gjermania – aleati i dytë më i rëndësishëm strategjik i Izraelit pas Shteteve të Bashkuara – njoftoi se po pezullonte disa nga eksportet e saj ushtarake në Izrael, duke përgatitur terrenin për vendet e tjera të BE-së që të degradojnë më tej marrëdhëniet.
Netanyahu po ecën përpara me një plan që nuk kënaq askënd: nga njëra anë aleatët e Izraelit jashtë vendit, udhëheqjen e tij ushtarake, një publik që dëshiron që lufta të përfundojë, dhe nga ana tjetër, partnerët e tij të linjës së ashpër që janë të pakënaqur dhe mendojnë se nuk shkon aq larg sa duhet.
Elektorati të cilit i shërben është kryesisht vetë Netanyahu: duke i blerë atij më shumë kohë për të shmangur zgjedhjen e pashmangshme midis një armëpushimi të vërtetë që mund të shpëtojë pengjet ose një përshkallëzimi të plotë ushtarak që kënaq koalicionin e tij. Më shumë sesa një veprim strategjik, kjo përfaqëson një tjetër manovër klasike të Netanyahut për të zgjatur luftën, duke përjetësuar dëmin dhe vuajtjet për banorët e Gazës dhe pengjet izraelite njësoj. E gjitha për mbijetesën e tij politike./CNN
