Pasi arriti të kalojë masat e përforcuara të kontrollit detar ndërmjet Britanisë dhe Francës, një mjet lundrimi klandestin i mbushur me emigrantë, kryesisht të ardhur nga Shqipëria, arriti të zbarkojë në një plazh afër qytetit britanik të Duvrit. Emigrantët u shpërndanë në drejtime të ndryshme dhe njëri syresh i mitur, shkoi në një banesë aty afër. Pasi hyri në shtëpi, ai kërkoi me këmbëngulje për të bërë një telefonatë. Ndoshta familjes në Shqipëri, ndoshta dikujt që e priste në Britani. Në atë banesë jetonte e vetme një grua e moshuar. E tmerruar, ajo thirri policinë e cili mbërriti sa hap mbyll sytë. I riu u kap nga forcat policore dhe sipas procedurës administrative, u dërgua në një qendër pritëse për emigrantë të parregullt. Për rastin në fjalë, nuk mungoi si zakonisht as vëmendja mediatike. Kur e intervistuan, gruaja e moshuar foli për frikën e madhe që e kishte pushtuar kur kishte parë të riun të hynte në banesën e saj. Madje, ajo nuk harroi t’u bënte thirrje gjithë banorëve aty rrotull, të tregoheshin të kujdesshëm për rreziqe të tilla. Por, nga ana tjetër, ishte po vetë e moshuara që para kamerave theksoi se i riu që kishte hyrë në banesën e saj, ishte një djalë thuajse fëmijë, mjaft i frikësuar dhe që donte patjetër të bënte një telefonatë. Ajo nuk e kuptonte gjuhën e tij. Gruaja e moshuar u tremb nga një individ i panjohur që hyri vjedhurazi në banesën e saj dhe nuk u frikësua sepse ai ishte shqiptar.
Në thelb, ky është edhe impakti fillestar, por shumë kontradiktor që ndodh në kontaktin e parë që ka një banor i vendit me një emigrant të parregullt në territorin ku banon. Dhe për më tepër në rastin konkret, një e moshuar, e vetme. Natyrshëm vendasi tmerrohet nga frika se ai është i panjohur, por edhe vetë emigranti është po aq i frikësuar dhe i pasigurt përball një situate të huaj për të. Janë dy lloj frikërash dhe njëra prej tyre gjen zë, kurse tjetra as nuk njihet. Pakkush ose askush nuk e di sesa ngjarje të tilla ndodhin në bregdetin britanik gjatë një ditë, një jave apo gjatë gjithë këtyre viteve të fundit. Ajo që mësohet nga publiku i gjerë, është vetëm një realitet i prezantuar nëpërmjet raportimeve mediatike. Këto të fundit kanë ndjeshmëri të ndryshme dhe mjaft syresh ndikojnë në përhapjen e frikës duke krijuar ndjenjën e pasigurisë, siç ndodhi konkretisht në komunën britanike të përmendur më sipër. Eksperienca negative e së moshuarës u përhap si frikë në gjithë komunitetin ku ajo jeton, por këtë radhë me një emërtim konkret të mësuar nga media, pra, frikë të shkaktuar nga një shqiptar.
Një marrëdhënie e tillë, krijuar ndërmjet emigrantëve të parregullt dhe banorëve të vendit, është kthyer në debat ndërmjet autoriteteve politike më të larta të të dy vendeve. Nga njëra anë ato britanike ku shqiptarët cilësohen herë si pushtues dhe herë si kriminelë dhe nga ana tjetër Kryeministri ynë që kundërpërgjigjet me penën e një të indinjuari, i cili mbron nderin e popullit të tij. Si gjithmonë me batuta, nëpërmjet të cilave mendon se i ka mbyllur gojën e kundërshtarit, por pa marrë përgjegjësi konkrete.
Emigracioni i shqiptarëve, së fundmi drejt Britanisë, i quajtur herë i parregullt, herë i paligjshëm, herë ilegal, herë i pakontrolluar, ka gjithë emërtimet që ngjallin pasiguri. Sigurisht, për arsye se ai paraqet një problematikë të lidhur ngushtë me vetë fenomenin në përgjithësi. Kur individët marrin në dorë vetë fatin e tyre për ta ndryshuar jashtë kornizave ligjore dhe jashtë kufijve kombëtarë, zgjidhja duhet të jetë te burimi. Në një situatë ilegaliteti, as shteti nga i cili largohen, nuk e ka të saktë numrin e atyre që marrin rrugët dhe as vendi i destinacionit nuk e ka të qartë se sa prej tyre kanë mundur të futen në territor. Ata nuk deklarojnë nëpër sportelet e Policisë sonë se po shkojnë në emigracion. As nuk paraqiten tek ato të destinacionit. Askush nuk mund të thotë numrin e saktë të tyre, sidomos qeveria shqiptare. Britania njeh numrin e emigrantëve që kërkojnë azil si dhe të atyre që ka kapur Policia, kurse Shqipëria njeh numrin e atyre që janë dëbuar me forcë nga ky vend, pra që janë riatdhesuar. Asnjë institucion nga të dyja vendet nuk mund të jetë në gjendje sot e të thotë me saktësi se sa shtetas shqiptarë ndodhen brenda territorit të Britanisë kur shumë syresh nuk janë paraqitur për të kërkuar azil, nuk janë kapur e as skeduar nga autoritetet e këtij vendi dhe që me siguri punojnë në të zezë me ndihmën e të afërmve. Sado i vogël qoftë numri i tyre.
Në thelb, tragjedia e emigrantit ilegal qëndron dhimbshëm në faktin se ai është një individ që nuk ekziston zyrtarisht as në vendin nga largohet dhe as atje ku mbërrin. Në këtë mënyrë, ai rezulton të jetë qenia njerëzore më e rrezikuar, pa asnjë parametër sigurie. Për të jetuar, sigurisht atij i duhet të punojë. Dhe për të punuar nuk mund të punësohet veçse në të zezë. Në kushtet kur puna në të zezë dënohet ligjërisht në vendet ku ata emigrojnë, padyshim atë e ofrojnë individë jo korrekt me ligjin. Këta të fundit pa dyshim nuk e kanë problem shfrytëzimin pa mëshirë të krahut të tyre të punës. Në mungesë të kësaj alternative skllavëruese, mbetet rruga tjetër, ajo kriminale. Pika e referimit, njëkohësisht dhe siguria, për ta është vetëm i afërmi apo bashkëfshatari. Nisur nga këta faktorë duket qartë që në tërësinë e tij, emigracioni i parregullt ushqen kriminalitetin në vendin ku mbërrin. Qoftë duke u shfrytëzuar, qoftë duke hyrë vetë në rrugën e krimit. Edhe sikur të përbëhej nga më fisnikët e kësaj bote, automatikisht emigracioni i parregullt shkakton rritjen e ofertës së paligjshmërisë. Një gjë të tillë e dinë mirë edhe ksenofobët britanikë edhe qeveritarët shqiptarë.
Sipas statistikave të paraqitura në portalin euractiv.fr, në Britani janë instaluar 140 000 shqiptarë. Nga kronikat e zeza rezulton se janë shpesh bashkëkombësit tanë të natyralizuar, të cilët ofrojnë ose ndërmjetësojnë trafikimin e tyre klandestin, punësimin në të zezë apo në sipërmarrje kriminale të tyre siç janë shtëpitë e barit apo trafiku i kokainës. Kur emigracioni i parregullt mbështetet edhe nga elementë të inkriminuar shqiptarë, ai barazohet me krimin. Kthehet në postulat të pranuar gjerësisht nga shtresat e mesme sociale të vendit të destinacionit si më të ndjeshmet për pasiguri. Kurse nivelet politike që përfaqësojnë këto shtresa u bien kambanave të alarmit. Pra, nuk është emigracioni në vetvete ai që shkakton ksenofobi, por frika nga e panjohura që shkakton emigracioni i parregullt. Me këto karakteristika, nuk është habi që të provokohen qëndrime ekstreme me natyrë ksenofobe edhe nga politikanë apo qeveritarë të caktuar. Por nga ana tjetër, ky fakt, nuk mund të justifikojë kurrsesi indinjatën e Kryeministrit tonë për ksenofobi. Shqetësim për të nuk duhet të përbëjnë ksenofobët britanikë, sepse ata të tillë do të tregoheshin edhe sikur në vend të shqiptarëve të ishin nigerianët dhe ai nuk i ka marrë në patronazh t’i kthejë ata në rrugë të drejtë. Shqetësimi për Kryeministrin duhet të jenë shkaqet e këtij emigracioni.
