Silvio Berlusconi ka vdekur. Mëngjesin e sotëm në orën 09:30 u shua pasi u shtrua në spitalin San Raffaele në Milano, ku Paolo Berlusconi mbërriti mëngjesin e sotëm dhe menjëherë pas fëmijëve të tij Marina, Eleonora, Barbara dhe Pier me makina të ndryshme. Ai ishte i shtruar në spital që prej të premtes së kaluar për analizat e lidhura me leuçeminë kronike nga e cila vuante prej disa kohësh.
Shkrimi i “La Repubblica”
“Është e vështirë të imagjinohet një Itali pa Silvio Berluskonin” shkruan “La Republica”. Ai u nda nga jeta sot në moshën 86-vjeçare. Në pesëdhjetë vitet e fundit nuk ka pasur asnjë ditë që emri i tij të mos përmendet, në TV, në gazeta, në Parlament, në lokale, në stadium; “il Berlusca” ka përçarë opinionin publik. Kontraktor ndërtimi, manjati televiziv, president i Milanit dhe më pas i Monzas, themelues i një partie të quajtur Forza Italia, tre herë kryeministër, i pandehur në gjyqe të bujshme. Gjithçka tek ai ishte e tepruar. Në një moment, popullariteti i tij ishte i tillë që në botë identifikohej me gjykatën italiane.
Është e vështirë të përmbledh këtu, në një artikull, historinë e tij të pabesueshme publike dhe private. Ai ishte një nga njerëzit më të pasur në Itali. Një pasuri e shfaqur me gëzim. Por ai nuk kishte lindur i pasur, ai kishte ndërtuar pasurinë e tij të madhe, fillimisht si një kontraktues ndërtimi, pastaj si një vizionar, me një shtysë kaq të paskrupullt sa të shtynte më shumë se një Prokurori Publike të shihnin qartë. Shkrimtari Giuseppe Fiori i cili i kushtoi një nga biografitë e para atij në vitin 1995 e titulluar “Shitësi”. Bindja, joshja, kënaqja e të tjerëve: kjo ka qenë gjithmonë karakteristikë e Silvio Berlusconit. Oportunizmi i një njeriu që zgjedh politikën jo për vokacion, por për vetëmbrojtje cinike. Është vënë në dukje se virusi i populizmit, i cili në një moment infektoi botën, u përhap pikërisht nga kalorësi politik.
Berlusconi i vitit 1994, ato të zgjedhjeve të para, sjell me vete të gjitha kurthet e demagogëve të ardhshëm që do të shkelin më vonë në skenë: refuzimin e partive dhe të “atyre që ishin më parë”, disponimet antiparlamentare. Në fund të fundit, gjithçka filloi me “Silvio”.
Ai ishte vogëlushi borgjez i ardhur nga askund, figura me të njëjtin emër të një sezoni të gjatë. Kjo i pëlqeu italianit mesatar, i bindur se do t’i bënte të pasur, ashtu siç i kishte bërë kompanitë e tij jashtëzakonisht të begata. Me kalimin e kohës ai e rrethoi veten me një grup ndjekësish besnikë, për të cilët -ishte një lloj hyjnie imun ndaj çdo kritike: “Një grup besimtarësh që ofrojnë vetëm legjenda rozë”. Ky popull këndonte në mitingjet e tij “falë Zotit Silvio është këtu”; nga ana tjetër qëndronin kundërshtarët e tij, “komunistët”, Italia tjetër.
I lindur në vitin 1936. “Vendi po shkon gjithnjë e më shumë majtas” i tha ai Mario Piranit në La Repubblica të 15 korrikut 1977 për të justifikuar blerjen e një aksioni në “il Giornale”. Ai fliste si njeriu në rrugë. Tregonte afërsi me njerëzit e thjeshtë, me amvisen që ndiqte programet e tij duke rregulluar shtëpinë. I falën gjithçka. Në filmin e Sabina Guzzantit Draquila, i xhiruar në mes të skandalit Olgettine, një grua nga L’Aquila thotë: “Dhe çfarë nuk shkon nëse i pëlqejnë femrat? Është burrë!”.
Falë televizioneve Fininvest, me themelimin e Canale 5 në vitin 1980, të cilit iu shtuan Italia Uno dhe Rete 4, imponohet. Ai e perfeksionon talentin e tij me një kapacitet monstruoz për punë. Legjenda thotë se në mbrëmje, para televizorit, ai shikonte programet e Fininvest-it duke vënë në dukje në çast defektet e secilit program, që nga zgjedhja e të ftuarve, te inkuadrimi, te dritat.
Në realitet Berlusconi nuk ka qenë kurrë i huaj për pushtetin, përkundrazi ai ishte menjëherë pjesë përbërëse e tij. Ai kultivoi marrëdhënie shumë solide me socialistët e Bettino Craxi , atëherë fort në qeveri në një dizajn thelbësisht antikomunist. Kristiandemokratët e panë atë me dyshim dhe ata të së majtës së DC, nga Scalfaro te Mattarella, ishin kundërshtarët e tij më të hidhur. Megjithatë, nëse ka një para dhe pas, kjo ndodh në shkurt 1986, me blerjen e Milanit, kryeveprës së tij absolute. Ai rithemelon një klub të lavdishëm, por tani në kufijtë e futbollit të madh, zgjedh një trajner që vjen nga serie “B” dhe që kishte bërë mirë te Parma, Arrigo Sacchi. Blen tre lojtarët kryesorë holandezë, Van Basten, Gullit dhe Rijkaard, dhe inauguron një futboll me shampanjë që do të dominojë futbollin evropian për njëzet vjet.
I dominuar nga obsesioni për të bërë përshtypje, ai e shndërron vilën e tij në Arcore në një lloj pallati, me piktura flamande, piktura të Rilindjes, një Tintoretto, duke e bërë atë udhëkryq të fateve publike. Gjithçka kalon prej andej, në një pikë të caktuar, nga Versaja në zonën e Brianzës. Berlusconi paraqitet si një monark absolut, në konkurrencë me Gianni Agnelli, i cili në ato vite ishte mbrojtësi i Juventusit, mbreti i vërtetë në imagjinatën kolektive.
Ai themeloi “Forza Italia”. Premton një milion vende pune, një ëndërr të re. Ai ngrihet pas çdo humbjeje, duke treguar aftësi të padyshimta luftarake. Pothuajse tridhjetë vjet më vonë, megjithatë, cila është trashëgimia politike? Shumë pak reforma, në prapavijë. Është e vështirë të gjesh një kuptim dhe një trashëgimi. Megjithatë Silvio Berlusconi në fund ishte i moshuar, i izoluar dhe pak melankolik. Vendin e tij e kishin zënë të tjerë. Dhe tani është e çuditshme të mendosh se ai ka ikur, sepse ai ishte një udhëheqës. Në të mirë a në të keq, pasqyra e vendit tonë (Italisë).
