Njerëzit e Antakias nuk janë vetëm të dëshpëruar, por edhe këtu ka zemërim të vërtetë.
“Ne po na lënë të vdesim,” bërtiti një grua ndërsa banorët përdorën duart e tyre për të lëvizur rrënojat dhe gurët.
Ata kanë përdorur çekiç dhe kazma, çfarëdo mjeti mbi të cilin mund të vinin në dorë për t’u përpjekur të arrinin të afërmit që ata thonë se janë varrosur poshtë dhe që mund të jenë gjallë.
Një grua tjetër, Cagla Ezer qau teksa zbuloi se kishte dëgjuar vëllain e saj duke thirrur për ndihmë. Ajo tha se ai po thërriste emrin e tij dhe po lutej për ndihmë.
“Ishin 25 njerëz vetëm në atë ndërtesë,” tha ajo duke treguar një bllok apartamentesh.
“Unë u përpoqa të telefonoja AFAD [grupin e koordinimit të urgjencës së Turqisë] por askush nuk erdhi.”
Një grup njerëzish po zvarriteshin nëpër dritaren e thyer të derës së një supermarketi dhe po ngarkonin karrocat e blerjeve plot me ushqime.
Të tjerë u zvarritën me pako të mëdha tualeti.
“Ne jemi të uritur,” na tha një i ri, “dhe askush nuk po na ndihmon”.
Hatay ka një popullsi të madhe refugjatësh dhe afërsia e saj me Sirinë ka bërë që shumë të ikin përtej kufirit për të kërkuar strehim.
