Kundërofensiva e shumëpritur e Ukrainës do të jetë një fazë jetike në dëbimin e forcës pushtuese të Rusisë nga territori i saj. Por kjo nuk do të jetë e mjaftueshme për të siguruar pavarësinë afatgjatë të Ukrainës.
Një zgjidhje e tillë mbështetet në katër shtylla: 1- kontrolli i plotë territorial i Ukrainës, 2-anëtarësimi i Ukrainës në NATO, 3-pozicionimi i trupave të NATO-s, veçanërisht amerikanët, në territorin ukrainas dhe 4-shpërbërja shtetërore e Federatës Ruse.
Me një kundërofensivë të suksesshme në javët e ardhshme, vrulli në luftë do të lëvizë masivisht në favor të Kievit, si ushtarakisht ashtu edhe politikisht. Ushtarakisht, goditja e mbrojtjes ruse dhe kapja e terrenit strategjik kyç në rajonet Donetsk, Luhansk, Kherson dhe Zaporizhzhia do të ndante territoret e pushtuara, do të prishte furnizimet jetike logjistike për forcat ruse dhe do të përgatiste terrenin për çlirimin e Krimesë.
Politikisht, përparimet e mëdha të Ukrainës do të bindin aleatët perëndimorë se ndihma ushtarake nuk duhet të reduktohet në Kiev. Do të ishte gjithnjë e më e vështirë për Moskën që të fshihte dështimet e saj dhe të mbështetej vetëm te ndarjet brenda NATO-së, në një kohë kur Kievi do të fitonte në fushën e betejës. Edhe strategjikisht, fitoret e Ukrainës do të tregonin se pushtimi i Rusisë nuk është i qëndrueshëm dhe do të rriste presionin mbi kontrollin e Moskës mbi Krimenë.
Ripushtimi i gadishullit do të siguronte që portet e Detit të Zi të Ukrainës të jenë të sigurta nga bllokadat dhe përçarjet. Kjo gjithashtu do të dëmtonte seriozisht legjitimitetin e Putinit si një udhëheqës i suksesshëm perandorak dhe do të përshpejtonte luftën për pushtet brenda elitës qeverisëse të Moskës.
Shtylla e dytë e sigurisë së përhershme të Ukrainës është anëtarësimi në NATO. Megjithëse samiti i NATO-s në Vilnius në korrik nuk ka gjasa të lëshojë një ftesë për anëtarësim në Kiev, ai duhet të përcaktojë një afat kohor të qartë për anëtarësimin. Ukraina është kualifikuar qartë për anëtarësimin në NATO si rezultat i përvojës së saj të drejtpërdrejtë luftarake kundër Rusisë, të cilën asnjë ushtri tjetër e NATO-s nuk mund ta pretendojë.
Ukraina ka të vetmen forcë luftarake që ka mundur ushtrinë ruse që nga disfatat e Moskës në Afganistan dhe Çeçeni në vitet 1980 dhe 1990. Ushtria e Ukrainës gjithashtu ka integruar me sukses një furnizim të madh dhe të larmishëm të armëve të NATO-s dhe ka fituar përvojë të paçmuar si për luftërat e ardhshme konvencionale dhe informative.
Një shtyllë e tretë thelbësore për të konkretizuar sigurinë e Ukrainës është vendosja e trupave të NATO-s në territorin e saj, para dhe pas arritjes së anëtarësimit në NATO. Polonia, Rumania, Estonia, Letonia dhe Lituania kanë përfituar nga prania e trupave amerikane, britanike, kanadeze, gjermane dhe të tjera gjatë dekadës së fundit.
Ato mundësojnë trajnime dhe ndërveprueshmëri të përbashkët dhe veprojnë si një pengesë e drejtpërdrejtë për çdo ndërhyrje ruse. Shkalla dhe vendndodhja e kësaj pranie ushtarake ndërkombëtare të NATO-s do të vendoset nga Kievi dhe duhet të shoqërohet me furnizimin e armëve moderne dhe vendimtare për të dekurajuar plotësisht çdo inkursion ushtarak të ardhshëm nga Moska.
Shtylla e katërt dhe më e rëndësishme e sigurisë së Ukrainës dhe një garanci jetike për stabilitetin e të gjithë rajonit midis Oqeanit Arktik dhe Detit Kaspik është këputja gjithëpërfshirëse e Rusisë dhe çmontimi i “federatës” false.
Moska nuk mund të lejohet të rindërtojë ushtrinë e saj dhe të ketë akses në teknologjinë moderne në mënyrë që të mund të nisë përsëri sulme ndaj fqinjëve të saj. Çmilitarizimi i Rusisë do të jetë një element thelbësor i procesit të shpërbërjes së shtetit.
Për më tepër, sanksionet ndërkombëtare nuk mund të lehtësohen derisa të akuzuarit e krimeve të luftës në Kremlin të sillen para drejtësisë dhe Moska t’i paguaj Ukrainës dëmshpërblime të konsiderueshme lufte për vrasjet e civilëve dhe shkatërrimin e saj të gjerë të infrastrukturës dhe pronës.
Fitorja dhe çlirimi i Ukrainës do të përshpejtojë rënien e Federatës Ruse, themelet e dobëta të së cilës janë ekspozuar nga dështimet e saj ushtarake dhe paaftësia strategjike e Kremlinit. Shfaqja e shteteve të reja do të dobësojë në masë të madhe çdo ent rus që mban Moskën si kryeqytet dhe do ta ndihmojë atë të pamundësojë kryerjen e ndonjë lufte perandorake të ardhshme.
Për fat të keq, politikëbërësit perëndimorë janë të papërgatitur për pasojat e shpërthimit të Rusisë dhe nuk po arrijnë të përfitojnë nga de-imperializimi i Rusisë. Ata vazhdojnë të shfaqin mendime të dëshiruara për një rikthim në status quo-në e pas Luftës së Ftohtë, në të cilën mund të vendosen marrëdhënie bashkëpunimi me një regjim post-Putin që ende kontrollon një perandori artificiale.
