Analiza e situatës së tensionuar në Lindjen e Mesme dhe lidhjet e saj me luftën në Ukrainë na tregon një panoramë të gjerë të një konflikti të ndërlikuar me pasoja globale. Vrasja e fundit e drejtuesit të Hamasit nga ushtria izraelite është pjesë e një strategjie të gjerë të dobësimit të grupeve terroriste të mbështetura nga Irani. Kjo përkrahje e Iranit për grupet terroriste në rajon nuk është e izoluar, por përfaqëson një pjesë të bashkëpunimit më të gjerë strategjik midis Iranit dhe Rusisë për të sfiduar ndikimin perëndimor dhe për të zgjeruar kontrollin e tyre në rajonin arab.
Irani, i nxitur nga Rusia, po përdor këto grupe për të destabilizuar rajonin dhe për të minuar sigurinë e Izraelit, një aleat kyç i Perëndimit. Nga ana tjetër, Izraeli është mbështetur fuqimisht nga Perëndimi, në të njëjtën mënyrë siç Ukraina ka marrë mbështetje për t’i rezistuar pushtimit rus. Këto dy konflikte, ai në Ukrainë dhe ai në Lindjen e Mesme, janë pjesë e të njëjtës përpjekje globale për të ndaluar zgjerimin e ndikimit rus dhe për të mbrojtur interesat strategjike të Perëndimit.
Pushtimi i mundshëm i Gadishullit Arab nga Irani do të kishte pasoja të rënda gjeopolitike. Kjo do t’i jepte Rusisë qasje të lirë në Mesdheun Lindor dhe mundësinë për të kontrolluar ngushticën e Hormuzit dhe kanalin e Suezit, dy rrugë strategjike për tregtinë ndërkombëtare dhe furnizimin me energji. Rusia do të ishte në gjendje të diktonte kushte Perëndimit dhe botës për furnizimet me energji dhe mallra, duke minuar në këtë mënyrë stabilitetin ekonomik dhe sigurinë globale.
Një tjetër aspekt i rëndësishëm është se dalja e lirë e Rusisë në Oqeanin Indian do të kërcënonte supremacinë detare të SHBA-së, e cila për dekada ka siguruar qarkullimin e lirë dhe të sigurt të tregtisë ndërkombëtare. Kjo e bën konfliktin në Lindjen e Mesme të një rëndësie të veçantë për interesat strategjike të Perëndimit, i cili nuk mund të lejojë që rajoni të bjerë nën ndikimin e Rusisë dhe Iranit.
Zgjatja e konflikteve, si në Ukrainë ashtu edhe në Lindjen e Mesme, është e lidhur drejtpërdrejt me dobësimin gradual të kapaciteteve ushtarake të Rusisë dhe Iranit. Në këtë pikë, vendet arabe kanë një interes të veçantë për t’u çliruar nga ndikimi i Iranit, ndërsa Turqia, si anëtare e NATO-s, po ashtu ka një interes strategjik për të parandaluar që Irani të rritë ndikimin e tij në Gadishullin Arab.
Izraeli, nga ana tjetër, ka ndjekur një politikë të afrimit me vendet arabe dhe Turqinë në përpjekje për të krijuar një front të përbashkët kundër kërcënimeve të përbashkëta. Megjithatë, sulmi i fundit terrorist nga Hamasi ka ngrirë këto përpjekje, duke tensionuar edhe më shumë marrëdhëniet në rajon.
Në përfundim, dobësimi i Rusisë në Ukrainë dhe dobësimi i Iranit në Lindjen e Mesme përbëjnë një interes të përbashkët për vendet arabe, Turqinë, Izraelin dhe Perëndimin. Përfituesit më të mëdhenj nga një përmbysje e këtij ndikimi do të ishin vetë këto vende, të cilat do të çliroheshin nga rreziku i destabilizimit afatgjatë dhe zgjerimit të Rusisë dhe Iranit në rajon. Prandaj, përfundimi i këtyre dy konflikteve nuk do të vijë deri sa kapacitetet ushtarake të Iranit dhe Rusisë të mos përbëjnë më rrezik për stabilitetin e Lindjes së Mesme dhe Evropës.
