Mënyra se si Donald Trump vendosi të vendoste në “akull” dhe në kohë të vështira një mik të qëndrueshëm dhe të përjetshëm dhe aleat personal, vetëm pak orë para se të nisej për turneun e tij në Gadishullin Arabik, duket të jetë një tjetër “dhimbje koke” e madhe për Presidentin Amerikan.
Izraeli, me lëvizje kirurgjikale që janë plotësisht në përputhje me stilin e tij – dhe në të njëjtën kohë vazhdojnë të ngrenë pyetje rreth asaj që ndodhi vërtet dhe si mbërritëm në “Të Shtunën e Zezë” – ka arritur ta shndërrojë “përjashtimin” dhe izolimin me të cilin Trump e “dënoi” atë disa ditë më parë në një “kartë” jashtëzakonisht të përshtatshme në lojën që dëshiron të luajë në Lindjen e Mesme.
Benjamin Netanyahu i mori seriozisht lëvizjet e Shtëpisë së Bardhë dhe, duke e pasur këtë si të mirëqenë, hartoi një plan që jo vetëm do ta rikthejë atë direkt në plan të parë, por edhe në “shkumë”. Nga njëra anë, Presidenca izraelite nuk ndërmori asnjë kundërsulm kundër Uashingtonit dhe nuk pati as rrjedhjen më të vogël të pakënaqësisë nga Kryeministri izraelit. Në vitin e dytë, Benjamin Netanyahu dhe bashkëpunëtorët e tij shumë të ngushtë duket se i kanë analizuar të dhënat, duke e vendosur kthimin e menjëhershëm dhe sa më dinamik të Izraelit në të djathtë të njeriut më të fuqishëm në botë shumë lart në listën e “duhet”. Për ta arritur këtë, Izraeli përdori kryesisht metoda diplomatike, por lëvizjet e tij duket qartë se kanë prekje nga vetë Netanyahu, i cili ka thurur një rrjet të tërë veprimesh që i bëjnë jehonë karakterit dhe reagimeve të Donald Trump.
Pavarësisht presionit nga të gjitha palët, Tel Avivi ndërpreu edhe hyrjen më të vogël të ndihmës humanitare në Gaza, u tregua i shurdhër ndaj mesazhit amerikan dhe u përcolli të gjithëve se po kthehej te ajo që ishte thënë që nga fillimi i krizës aktuale në tetor 2023. Pastaj, pavarësisht breshërisë së sulmeve – diplomatike – vazhdoi të bombardonte enklavën palestineze në të njëjtën kohë që partnerët e ekstremit të djathtë të Netanyahut, por jo vetë ai, e bënë përsëri publike dhe kumbuese narrativën “ne do të pushtojmë dhe popullojmë të gjithë Rripin”.
Në të njëjtën kohë, SHBA-të vazhduan të bisedonin në mënyrë të njëanshme me Hamasin, duke u përpjekur në Katar të gjenin terren të përbashkët për një armëpushim dhe armëpushim me Izraelin duke tërhequr të gjithë delegacionin e tij. Mesazhi televiziv i Netanyahut javën e kaluar erdhi për të dhënë kontekstin e përgjithshëm: “ne i mbetemi besnikë propozimit amerikan për Gazën”, tha kryeministri izraelit, duke hedhur një top të madh, jo të vogël, drejt anës tjetër të Atlantikut. Në të njëjtën kohë, më shumë se 400,000 urdhra marshimi po u dërgoheshin rezervistëve përkatës, një veprim që ngriti pyetje rreth asaj që pritet të bëjë Izraeli dhe se çfarë po grumbullon forca kaq të mëdha…
Ky mobilizim dhe promovimi i njësive specifike brenda kufijve libanezë e shndërruan gatishmërinë në shqetësim, pasi Shtëpia e Bardhë nuk dëshiron një pikë të re të nxehtë sot, veçanërisht ndaj Teheranit dhe Sirisë, me të cilat Trump u sigurua t’ia lëshonte frenat Turqisë dhe Arabisë Saudite, duke shkëmbyer një shtrëngim duarsh dhe disa fjalë me një ish-xhihadist dhe terrorist të kërkuar nga SHBA-të prej vitesh.
Kur Izraeli nuk iu përgjigj thirrjeve diplomatike që kërkonin shpjegime, Trump mori telefonin e tij dhe telefonoi një numër që dukej se e dinte përmendësh… të Netanyahut. Donald Trump, duke pasur një ide dhe vetëdije për atë që Tel Avivi synon të bëjë, sipas SHBA-së, përdori përsëri gjuhë të ashpër ndaj ish-aleatit të tij, i cili përsëri nuk u hakmor.
“Urdhri” i Trump ishte: “Nuk dua luftë me Iranin dhe asnjë përfshirje të mëtejshme në programin e tij bërthamor”. Duket se Netanyahu është përgjigjur pozitivisht pa asnjë angazhim dhe diskutimi përfundoi me një fitore dërrmuese për Izraelin… Netanyahu e detyroi Trumpin të thyejë “akullin” që ai vetë krijoi në marrëdhënien e tyre dhe arriti ta rikthejë vendin e tij në qendër të vëmendjes amerikane.
Në të njëjtën kohë, ai nuk është tërhequr aspak. Ndihma humanitare që hyn në Gaza është një pikë në oqeanin e mjerimit që mbizotëron në enklavë, një numër rekord ushtarësh është vendosur ndoshta në territorin sirian dhe Izraeli ka provuar se avionët e tij luftarakë, pas rënies së Asadit, mund të fluturojnë më lehtë për në Teheran sesa për në Qytetin e Gazës… Netanyahu, i cili nuk është rastësisht kryeministri më jetëgjatë i Izraelit në analet politike të vendit, ka fituar jo një, por tre ndeshje kundër Donald Trump, duke e bërë të qartë se ai nuk është Ukrainë…
