Zinedine Zidane mban në djep kujtimet e saj, më të ëmbla dhe gjithashtu më të hidhura. Në fund të fundit, 50 qirinjtë që do të fiken brenda një jave, kërkojnë sinqeritetin më transparent.
Për “TeleFoot”, ish-ylli i Juventusit dhe Real Madridit riktheu kulmet dhe uljet e karrierës së tij futbollistike. Duke filluar nga ajo finale e mallkuar botërore në 2006, në të cilën ai u përjashtua për goditjen me kokë ndaj Materazzit.
“Unë nuk jam krenar për këtë, por është pjesë e udhëtimit” – vetëm pas asaj panenke nga pika kundër Buffon – “Unë duhej ta bëja këtë, nëse është ajo që bëra, është sepse më duhej”. Për të ardhmen, megjithatë, Zidane nuk e zbërthehet: ftesa nën Kullën Eifel, në PSG, është gjithmonë e vlefshme.
“Nuk jam krenar për atë që kam bërë, për gazetën, e kam thënë tashmë”, nis Zizou për “krimin” që i dha fund karrierës në finalen e Berlini. “Megjithatë është pjesë e udhëtimit, ne nuk mund ta ndryshojmë të kaluarën. Asnjë jetë nuk është e përsosur.”
Pak para se të shkonte tek ai gjest, Zidane kishte arritur 1-0 me një “panenkë” të rrezikshme nga pika e penalltisë, e cila kishte zhvendosur Buffon dhe më pas mori bekimin e traversës:
“Nuk ishte çmenduri. Unë duhej ta bëja këtë, nëse është diçka që bëra, është sepse duhej. Mund të kisha bërë një gabim ose jo. Ne ishim në 7 ose 8 minuta, kishte kohe, kisha pak sekonda për të menduar dhe përballë meje ishte një portier që më njihte perfekt, si Buffon. Më duhej të shpikja diçka”.
A është i afërt kthimi në një stol të kalibrit të lartë? Lidhur me këtë kapitull, Zidane duket se nuk nxitohet: “Unë e kam këtë flakë, futbolli është pasioni im. Çfarë ëndërroj? Asgjë, kam ëndërruar shumë dhe kam marrë shumë gjëra, jam i plotësuar. Unë kam një familje të madhe dhe kjo është ajo që ka më shumë rëndësi.”
