“Politico” përpiqet të analizojë motivet pas vendimit të Vladimir Putin për të sjellë përfundimisht Rusinë në tryezën e negociatave për çështjen e Ukrainës. Në një opinion të Agatha Demaret, një anëtare në institutin e ekspertëve të Këshillit Evropian për Marrëdhëniet me Jashtë, vihet re se dhimbja kryesore e presidentit rus, që e bëri atë të ndryshojë qëndrimin e tij. Nuk ishin humbjet në terren, por se Rusia e kishte të vështirë për të financuar luftën.
Sipas artikullit, situata fiskale e Rusisë flet për një deficit të vogël buxhetor dhe borxh të ulët shtetëror (rreth 20% të PBB-së), por në këtë rast ekziston një “kurth”: me sanksionet perëndimore që kufizojnë aftësinë e Moskës për të shfrytëzuar tregjet ndërkombëtare të borxhit, hapësira e Kremlinit për manovrim për të financuar deficitin e tij të vogël – por ende ekziston – është e kufizuar”. Ekonomistja vëren në analizën e saj se “me borxhin e jashtëm jashtë ekuacionit, plani fillestar B i Moskës ishte që të detyronte bankat ruse të blinin borxhin e qeverisë”.
Kjo strategji funksionoi relativisht mirë në dy vitet e para të luftës, por tregoi të çara vitin e kaluar, pasi bankat vendase, të presionuara nga Kremlini për të blerë bono qeveritare dhe në të njëjtën kohë për të dhënë qindra miliarda kredi të lira për industritë e mbrojtjes, u mbaruan në atë masë sa që tani ngurrojnë të akumulojnë më shumë borxhe. “Në fund të vitit 2024, Moska u detyrua të anulojë disa ankande për emetimin e borxhit të brendshëm për shkak të mungesës së blerësve” vëren ajo.
